jan 13

Dankzij Hertog Jan weet ik dat ik smaakpapillen heb

Tijdens de zomer van 2008 kreeg ik de vraag van Bernard Lahousse om een food event te produceren. Wist ik veel waar ik aan begon. “Food pairing,” zei Bernard, “dat is eigenlijk wat Heston Blumenthal doet. Ken je die?” Ja, die kende ik. Toevallig had ik hem net op tv zijn versie van de Sachertorte zien maken en prompt zette ik een bezoek aan The Fat Duck op mijn wish list.

Ik verdiepte me in de chefs, het project, het systeem en organiseerde de persconferentie in Hertog Jan, toen nog goed voor 1 Michelinster en nog gevestigd waar nu LESS zit. Ondertussen was ik goed onderlegd in de wetenschap van food pairing (ik kon het in elk geval al uitleggen) en was supertrots dat Heston Blumenthal had toegezegd om eregast te zijn van de eerste editie van ons evenement. We zaten er dus met de pers aan tafel en ik was mijn gewone, enthousiaste zelf, voluit pratend over hoe uniek dit project wel zou worden. Voor onze neus verscheen er een bord met een “hapje”. Een uit de kluiten gewassen praline eigenlijk. Zonder er veel acht op te slaan, verdween het ding in mijn mond en ik verstomde. Precies zoals Remy in Ratatouille het uitlegt: Vuurwerk! Ik was compleet van de kaart, ingepakt en op slag fan voor het leven.

The Flemish Primitives (want over dat legendarische evenement heb ik het) werd een fenomeen en ik had in de loop der jaren het voorrecht om Hertog Jan te zien uitgroeien tot het gastronomische paradijs dat het nu nog is. Af en toe mocht ik er al eens iets uitproberen tijdens een werklunch en dankzij Gert en Joachim leerde ik genieten van de magie van de topgastronomie.

De passie van beide heren was al even inspirerend als hun creaties. Zo herinner ik me hoe ik eens een gerecht eerst mocht proeven met een ongelofelijke witte wijn en vervolgens met een wit bier. Bizar hoe het smaakresultaat van beide combinaties zo dicht bij elkaar lag. Wat een vakmanschap van sommelier Joachim, die ik later tot volleerd teamleider zag evolueren. Misschien net iets minder in de kijker lopend dan Gert, maar even veel respect verdienend. Wat een team die twee!

Toen ik vanmorgen de mail in mijn mailbox zag over het einde van Hertog Jan sprongen de tranen in mijn ogen. Herinneringen kwamen terug.
Aan het Polderpatatje, dat ik die eerste middag tijdens de persconferentie leerde kennen en dat nog steeds bovenaan mijn food-hitparade staat.
Aan die eerste keer dat ik A Walk in The Garden voorgeschoteld kreeg en niet goed wist waar beginnen maar bij elke hap enthousiaster tekeer ging.
Aan het bezoek met mijn geliefden deze zomer, een gebeurtenis waar mijn moeder nog elke keer ik haar zie over praat. Een astronomische aderlating, dat wel, maar een gastronomische herinnering voor het leven.
Tranen van weemoed dus eigenlijk. En ook van trots om deze beide mannen te mogen kennen en te hebben zien groeien. Deze beslissing moet heel veel moed hebben gevraagd. Ik kan het wel snappen en ik zie uit naar wat volgt. Maar daarvoor… komen we zeker nog eens genieten!